بی حـیـایی پیکـر دینِ مرا فـرسوده است           غفلت از صاحب زمان بر درد من افزوده است

از دل زهـرایـی آقـا خـجـالـت مـی کـشم           آن قدر از معصیت کردن دلم آلوده است

چون توسل می کنم مادر مرا هم می خرد           بی توسل کردنم این توبه ها بیهوده است

من دلم گرم همین بازار عشق و عاشقی است           چون پیمبر بارها این جمله را فرموده است:

هر کسی غافل شد از قرآن و راه اهل بیت           راه را گم کرده و بی راهه را پیموده است

جان فدای شاه عطشانی که از روز ازل           وسعت رحمت میان روضه هایش بوده است

در عـزایش هـر کسی انـدازۀ بال مگـس           اشک ریزد، در قیامت راحت و آسوده است